Degradatie is nu een feit. We zijn net over de helft van de nacompetitie en het is voor Foreholte niet meer mogelijk om met een van de andere teams nog in punten gelijk te komen. Dat is triest, maar onomkeerbaar. Borhave – Foreholte 35 – 25 (15 – 12)

De eerste ontmoeting met Borhave in de nacompetitie was nog met 1 puntje verschil verloren gegaan. Toch een beetje reden tot optimisme. Alleen is dit keer dat optimisme al snel de bodem ingeslagen. In de warming-up raakt Anne de Vries geblesseerd en blijkt niet meer inzetbaar. En voordat iedereen ook maar positie heeft ingenomen staat de thuisploeg op een voorsprong van 3 punten. En die voorsprong is niet meer uit handen gegeven. Wel zijn we er een paar keer in geslaagd om dichtbij te komen bij de tussenstanden 5-5, 9-8 en 11-10. Feit blijft dat we niet in staat zijn om een voorsprong te veroveren.
De tweede helft is kort samengevat een ontgoocheling. Met een hoog baltempo wordt onze verdediging keer op keer uit elkaar gespeeld en weet Borhave de vrije speelster te vinden. Iets waar wij ongelofelijk veel moeite mee hebben. Ondanks een aantal goede reddingen van Romy Verweij kijken we aan het einde van de wedstrijd weer tegen een fors verschil in doelpunten aan.
En dan is er altijd de vraag: hoe kan dat nou? Want alle speelster doen hun best. Dat is zeker waar. Alleen voor behoud van het eredivisieschap is je best doen niet voldoende. Dan zijn strijdlust, onverzettelijkheid, vertrouwen en geloof in jezelf en in elkaar de punten waardoor het verschil wordt gemaakt. Onze tegenstanders hebben dat beter begrepen dan wij. Een van de meest in het oog lopende verschillen vinden we in de tweede helft. Borhave weet 10 keer een snelle tegenaanval doeltreffend af te sluiten en Foreholte heeft er niet een met of zonder succes gelopen.
Dan rest ons nog 2 wedstrijden. En dat betekent voor ons nog 2 kansen om met een goed gevoel deze competitie af te sluiten. Dus we blijven zeggen: we gaan er voor!
Erik van der Wel