AFSCHEID MET GERANIUMS

Gisteren was het zover. Na 50 jaar handbal vindt Harry Warmerdam het mooi geweest. Zijn nog immer jonge geest krijgt het niet voor elkaar om het lichaam nog aan te sturen zoals hij wenst. De dekking sluit te snel, de kracht vloeit uit zijn schotarm, vanwege veel blessureleed staan z’n vingers scheef en zijn de springveren in zijn benen de elasticiteit aan het verliezen. Met zijn kompanen Rob en Ron heeft hij de laatste jaren afgetraind als trainingslid. Afsluitend van een mooie handbalcarrière bieden we hem het laatste woord. Harry bedankt voor alles wat je ons hebt geleerd op zowel sportief als menselijk vlak. Onder het genot van een biertje kijken we er nog graag op terug. En met lege handen naar huis sturen doen we bij niemand. Dus bij deze, zoals traditie, je geraniums… ook jij kwam er niet onder vandaan. J

Harry Warmerdam:

Tijd voor een nieuwe aflevering.

Een stukje geschiedenis deze keer. De reden? Na 50 jaar handballen is Harry er eindelijk mee gestopt.

Wat ooit is begonnen met een schooltoernooi van de KTS is uiteindelijk uitgegroeid tot een lange “loopbaan”. Ik zou er een boek over kunnen schrijven.

Via jeugdhandbal bij Northa, later in Voorhout verzeild geraakt. Wat nu de paarse familie is, was toen allez le vert. De groene familie dus. Er is veel veranderd sinds die tijd. Niet alleen de kleuren van ons tenue. Dieptepunten waren er zeker, maar nog veel meer, hoogtepunten.

Dieptepunt was de teloorgang van ons oude clubje. Maar daar kwam iets prachtigs voor terug. Het was vechten maar leidde tot iets moois. Hoogtepunten waren er gelukkig veel meer. Kampioenschappen met de heren selecties. Internationale toernooien organiseren in Spanje! Verbouwen en later nieuwbouw van ons clubgebouw, Sportparkpop,  Kerstbingo avonden en natuurlijk de stapnachten met de Heren in Amsterdam. Daar kan ik verder niet zoveel over vertellen… En verder alle andere activiteiten die ik met m’n handbalmaten heb beoefend. Dat wil ik ook zeker blijven doen.

Nu ik geen balans meer kan vinden tussen wat ik wil en wat ik kan met de bal, rest mij een lastige beslissing. Wat voor mij persoonlijk belangrijk is, is dat ik al mijn beste vrienden aan de handbal heb te danken. Dat realiseerde ik mij onlangs pas. Heel bijzonder eigenlijk, of ook eigenlijk niet. Het zegt alles over de mensen die deze sport aantrekt. De keuze om met handballen te stoppen maakte dat extra moeilijk, ware het niet dat sporten op redelijk niveau tijdelijk is. De vriendschappen zijn er voor het leven.

Met vriendelijke groeten,

Harry Warmerdam