Tekst: Marc Klein

Langzaam maar zeker komt de vorm van voor de locdown weer terug. Vooral de samenwerking in de dekking en de mogelijkheid om in oplossingen te denken zien we groeien. Hard werken en meedenken tijdens de training werpt zijn vruchten af. Ze zeggen wel de laatste loodjes wegen het zwaarst maar bij onze dames begint het nu juist lekker te lopen. Zaterdag avond moest en zou een feest worden en de meiden waren gebrand op een overwinning. Ook omdat het voor sommige de laatste thuiswedstrijd van hun carrière zou zijn leek het erop dat de spanning wat hoger was dan normaal. Kwiek uit Raalte staat op de 3e plek in de competitie en was door ons nog niet als tegenstander bespeelt in deze competitie. Maar zelf wisten we wel wat we gingen doen. Strak verdedigen, sterk keepen, en onze snelle tegenaanval gebruiken om als die niet tot scoren zou leiden gevolgd zou worden door aanvallen met veel dreiging en beweging. Dit alles zorgde voor een voorsprong van 9-3 na 10 minuten spelen en kwiek kwam met de time out. Aanvallend veranderde iets bij kwiek. De links opbouw wed vaker gelanceerd en kon makkelijk tot score komen van afstand. Er kwam onzekerheid in ons spel en kansen missen, technische fouten en samenwerking in de dekking waren even zoek. Met 17-17 gingen we de rust in. Veel hoefde er niet gepraat te worden in de rust. Feller op de schutter en weer terug naar bewegen in de aanval. Duidelijk was dat we in de aanval sterker waren in het 1:1 spelletje en het lanceren van de buitenopbouw zorgde voor een snelle voorsprong. Ook het gebruik maken van de sper gaf veel kansen tot scoren. De dekking werkte zeer hard en daardoor was het voor de keepers goed te doen en waren voor kwiek het laatste obstakel. Met nog 10 minuten te spelen werd er vaker door kwiek aan de noodrem getrokken en kwamen we vaker in overtal te staan. Meestal een groot probleem maar nu werden deze aanvallen goed uitgespeeld. Het eindsignaal klonk en met 33-26 op het scorebord was dit deel van het feest al geslaagd.

Dit was voor mij de laatste wedstrijd als coach. Volgende week, de competitie duurt langer dan normaal, zit ik in Zweden waar wij na 2 jaar thuisblijven heerlijk mogen gaan genieten van een vakantie. De dames moet nog 1 partij spelen tegen PSV. Ik wil Dana, Angie, Daan, Matthijs, Damon, Sander en Marieke bedanken voor een fijne samenwerking de afgelopen jaren. Patty wil ik bedanken voor alle dingen die geregeld moesten worden. Het waren er veel en daar gaat veel tijd in zitten dank daarvoor. Verder wil ik alle meiden uit de selectie, ook van het eerste jaar, bedanken voor de fijne tijd. Nog twee trainingen en dan zit het er echt op. Dan zien jullie mij nog wel een keer op de tribune.